Gušti - Sjene

ik weet het niet

Ik zit hier voor mijn computer, zonder inspiratie voor deze blog. Wat ga ik schrijven?
Ik weet het niet.
Geef me die twee sterke ogen om verschil tussen de waarheid en leugens te zien.
Ik kan, zoals dat dichter in het boek, in mijn verhaal binnenkomen... haahahahaha

hey, mijn vrien heeft zijn examen geslagd, hij heeft me dat nu gezegd : )
leuk.

Nu moet ik iets schrijven... Maar wat?
het sneeuw, dat is ook leuk.
ik heb vandaag geen tramen gezien.
dat is raar.
Nevena heeft me een tas gemaakt.
Nemanja is nu mijn nieuwe vrien op facebook.

mmmm. ik heb een SMS.
mijn zus... saai..

En ik moet weg gaan, ik wil eten...


Nieuw jaar, ik zal thuis blijven.

Afsluitdijk

Ik heb een fantastisch verhaal over Afsluitdijk gelezen. Het gaat over samenleving, over eenheid en de macht van eenheid. Vierduizend en vijfhonderd mensen werkten samen vijf jaar om een dijk te bouwen. De grootste dijk in Nederland. De dijk die tussen de zee en de meer staat.
Nedrlanders gaven 54 miljoen euro uit, maar ze hebben zich en hun kinderen van overstormingen beschermd. Met behulp van ingenieur Cornelis Lely was alles makkelijker.
Ik vind het echt fantastich dat de dijk nog bestaat en zonder problemen funcioneert.
Die dijk symboliseert de macht van smenwerking, hard werk en volharding en het is een van de beroemste Nederlanse bouwen.

In Servie kunnen wij dat niet zien en dat is echt triest...

Oude nieuwe Nederlanders

Toen ik op zoek naar die texten voor Mories was, vond ik een die echt interesant is. Het gaat over immigrantenliteratuur, en ik heb het samengevat. Dus...

Kader Abdolah kwam in 1985 uit Iran naar Nederland. Hij is een politek vluchteling. In zijn boeken beschrijft hij het probleem van confrontatie met de nieuwe cultuur.
In de boeken van Nederlanse auteurs met buitenlandse achtergrond komen er twee belangrijke aspecten voor: de vragen naar identiteit en het probleem van “locatie”.
Ze schrijven over Nederland en hun eigen landen. En omdat ze niet echt Nederlanders zijn, hoewel hun boeken in het Nederlands zijn geschreven, is hun literatuur in Nederland immigrantenliteratuur genoemd. Wat in deze literatuur op verschillende manieren wordt benadrukt, is dat een identitet niet iets is dat ‘van nature’ bestaat.

Wie ben je als je geen inbedding meer hebt in je eigen taal en je familie? Is het mogelijk een goede antwoord te vinden?

Haast je je, bedreig de verdriet

De diepste afgrond van de nacht ... Leegte ... Een paar trillende woorden langs de rug ... Poëtische verdoemenis in zicht, het hart klopt voor je gedicht ...
Het woord vuur! Laat het branden met beshaafte gloed in mijn hoofd. Laat haar licht de donkerste gedachten, omdat ze de last van onze deden zal dragen.
Het woord lust! De doornen in elke roos die de hoop stuurt. Nachtmerrie in de droom van de vrijheid.
Laat het woord om je borst te breken... Laat het om je lichaam te doorpriken, omdat het onze angsten van het leven en de dood zal dragen ...
Woord van bloed!Mes in het hart! Wijn voor diegenen die komen ...
Demon leest de laatste woorden van de droevigste liedjes ... Ik doe mijn ogen open en de warmte van de zon speelt om me heen ... Gelach ... Huilen
'River of Tears', spiegel waarin we niets meer dan een reflectie van het Paradijs zien.
Het woord dood! Bedek het botten van de tijd met bloemen om het gevoel van twijfel naar graf te dragen. Breng de engel van de dood om dichter te leren hoe naar vrede met zijn God te streven ...
De diepste afgrond van de nacht ... Leegte ... Een paar trillende woorden langs de rug... Poëtische verdoemenis in zicht, het hart klopt voor een liedje dat ik zing, terwijl lijden overweldigd mijn ziel

Empire of the sun - Swordfish hotkiss night

swordfish hotkiss night

Alle schrijvers zullen op een punt komen waar hun inspiratie vermindert.
En is het dan voor hen onmogelijk hun inspiratie weer te vinden?

"Ik praat vaak in mezelf en dan verzin ik weer een heel verhaal."

"Ga naar buiten, bij me werk dat vaak"

"Ik moet iets te eten verzinnen. Wel, iets lekkers."

"TV kijken en lezen zijn inderdaad goeie dingen voor inspiratie."

"Ik haal mijn inspiratie overal vandan. Ik haal mijn inspiratie uit het leven."

Ja, ik begon een boek te schrijven, 6 JAAR GELEDEN! En wat moet ik nu doen?
Mijn inspiratie in de kranten vinden? Nee, dat gaat niet.
En nu kijk ik weer naar de Ramones.... Ja elke dag op VH1, maar ze hadden inspiratie : )
OOOOOOOOOO, Empire of the Sun, ze zijn echt goed. Misschien kan ik iets van hen leren?
dus vraag ik nu, waar ligt onze inspiratie?
walking on a dream, talking to myself

The Ramones - I wanna be sedated

witte dagen

Ik weet niet wat ik nu moet doen. Het sneeuwt buiten en ik ben alleen. Hij ging en liet zijn boeken op de tafel in de living. De Tv was aan. Hij heeft ook zijn portemonnee vergeten. Er was geen koffee. Ik was moe en triesten er was geen koffee en geen meer tart. Hij at alles.
Ik opende de krant. Niets voor me.
Op de Tv hoorde ik dat het in hele Europa sneeuwt, en het zal de hele week sneuween. Ik wilde buiten gaan, maarik was nog ziek. Ik had koorts en ik moest in die donkere kamer blijven. Altijd blijven.
De huis was schoon, dus hoefde ik niets te doen. Alees was saai. Ik kon allen in het bed liggen of zitten en naar de tv kijken. Of een van zijn boeken lezen... Op half zes zal hij komen om thee te zetten... Ik ga hem bellen, ik wil tart met chocolade.

goede zaterdag

Ik kijk naar de klok. Het is tien uur. Ik heb geen inspiratie, dus kan ik niets interesants schrijven. Ik ben moe. Ik heb koorts. Ik had geen weekend. Ik moest op zaterdag naar de faculteit gaan. Ik moest vandaag veel lezen en leren. Ik moet mijn presentatie doen. En, ja, heb ik dat gezegt? Ik moest en ik moet op ZATERDAG naar de faculteit gaan! Moeten wij wat nog? Misschien kan het interessant zijn om een les op Zondag te hebben… Dan kunnen we op zaterdag onze opinie geven of zondag een rustdag is of kan het wel een werkdag zijn.
Ik vind dat zondag een rustdag is omdat de God geeft dat gezegt.
Ja, ik ben atheist, maar…
Elke maandag en donderdag moet ik straks naar mijn bed omdat mijn lichaam funcioneert niet na de faculteit. Een die groete boeken kunnen soms over een ton wegen. Maar ik doe mijn best om een goede student te zijn!? Vinden jullie dat waar? Of niet?
Ja, ik had veel problemen met ‘t systeem, maar ik ben een kunstenaar, wat hebben jullie verwcht?

Now you're in New York

Ik ga. Altijd met de tram. Ga naar mijn werk. Elke morgan. En dekn na...
De tram is altijd bruin of groen... Ik ben de paars in dit groen.
En nu heb ik geen inspiratie. Ik zal iets zoals dadisme maken.... De eerste gedacht in mijn hoofd.
Maar waar zijn mijn gedachten? Op de faculteit.
En op Nevena's profil... Ek ik denk hoe ik naar NY zal ga? Met een vlegtuig. Hoeveel koffers moet ik pakken? Dat zal ik well zien. Maar ik moet eers leren studeren...
Aaaaaa, mijn witte dagen. Zwart en wit vliegtuig, zwart en witte NYC, zwart en witte leven. Dat zal perfect zijn. En meer dan perfect, ideaal......
Waarom kan dat niet. We waren in Servie geboren, we moeten studeren, we moete dit en dat doen.... bla bla bla.
Maar een dag zal komen, en die dag zal perfect zijn. Ik zal in mijn kamer wakker worden en door het raam zal ik het zien...

republiek UZICE

De Republiek Uzice was een ministraat die bestond in de Tweede wereld oorlog. De republiek was uitgeroepend door de Parizanen, de Jugoslavische verzetsstrijden. De hoofdman was natuurlijk Tito. Die jaren waren niet de beste, maar Uzice was vrij, en dat was belangrijkste.....
En nu als Tito acher het museum slaapt, zijn we nog vrij. Wat veranderd? Weinig. In de jaren 90 was Uzice enige stad met demokratische system van overheid.



De nachten hier zijn echt koud, de dagen gaan langzaam.
Wat moet je zien?
hmmm... ik weet het niet. De Oude Stad, misschin? Daarvan kan je heel goed de hele stad zien. De tank voor de museum? Hij is van de Tweede wereld oorlog.
Het hotel dat op een raket lijkt? De architect die de project geemaaakt had, stierf voor het hotel werd gebouwd, daarom is er geen zwembad in 'raket':(
Het huis Jokanovic. Theater. Sergej Trifunovic en zijn broer zijn van Uzice :) Weet je misschien wie Vahidin Prelic is?
Blue Moon en Suljaga. Komplet lepinja is een deel van onze traditie.
Djetinja. De mooiste rivier strand in hele Servie. Misschien durf je van de Oude brug in het water te springen (16 m)?







en..
oh, ja... De mensen van motorclub "ERE" gingen op zijn motors naar Noordpol en SlobodaPointSevojno is een oud - nieuwe voetbal club die nu in de Eerste liga speelt :)

Wat nog?
ik weet het niet... Sandra, heb je misschien een suggestie?

Special Victims Unit

Achter de berg is de veld. Achter de veld is het bos. Achter het bos is het huis. Achter het huis is de weg. De weg die naar je gaat...

Toen hij ging, begon het te regenen.
Ze deed haar regenjas aan en ging buiten. De stad was nat en donker. Het lijkt alsof idereen moe was. Ze liep naar de faculteit.
SMS... " Ik ben op de luchthaven, ik zal je opbellen waneer ik thuis kom. : *"
Stlte.
Ze was niet boos. Zij was niet triest. Zij heeft weer in haar hart vrede gevonden.
Zij was niet eenzam. Ze had grote plannen. Ze had een pistool verborgen in haar hoofd. Leiden bullet die haar wereld kan veranderen.
Lawaai.
Zij was boos. Zij was trist. Zij had geen vrede in haar hart. Zij was eenzam. Maar ze had een pistool in haar regenjas. Leiden bullet die zij gaat verbruiken om haar leven te veranderen...

Het leven op de papier

Ik was op de straat toen de telefoon rinkelde.
"Dag, weet je misshien met wie praat je?"
Ik wist, maar...
"Ik moet een beetje nadeneken."
Mijn hoofd was leeg, ik had geen woorden, aleen...
"Ja ik weet het nu. Waar ben je? Hoe gaat het met je?"
Hij kwam in Londen. Waarom?
"Heb je misshien een beetje tijd? Ik wil je zien."
Mijn lichaam deed pijn. Waarom wil hij de verleden weer open doen?
"Ik weet het niet, 't is een beetje laat..."
"Ik ga morgen naar Alaska terug."
Mijn gedachten beefden.
"Waar ben je? Ik kan meteen komen."
Toen ik daar kwam, stond hij voor de deur met een sigaar tussen zijn vingers.
Hij wist niet hoe de dagen zonder hem donker waren. En toen hij ging hoe ik gebroken was.
Nu staan hij voor me met glimlach op zijn gezicht als hij altijd hier was. Als dat zijn stad was... En waarom? Hij hild nooit van deze stad, en morgen zal hij weer ontspannen en ik zal weer boos op hem zijn... Wat doe ik hier dan? Voor zijn deur?
"Wil je binnen komen?"
Hoe kan ik dat doen. Nee, ik wil niet en ik zal niet binnenkomen!
"Ja, waarom niet?"

Je gedachten zijn te paars

Ik ben hier, maar enzaam.
In me iz er alleen stilte tijdens ik door de stad loop.
Mijn dromen waren groot. De plannen waren groot. De gedachten waren schoon. De kracht was sterk genoeg. Het lijf was gezond. Er was licht op deze weg. Er was schoonheid. Ik kon me horen zingen... praten... zeggen.
Ik was hier, ik was niet alleen. Ik wist de woorden van het leven. Ik wist de woorden van mijn leven. Ik was het leven. Ik was het licht. Ik was het lied die voor de piano geschreven was.
De dagen waren wit.
Nu zijn de nachten ook wit.
Nu kan ik niet slapen. Ik kan niet dromen.
Er is een oorlog van gedachten in mijn hoofd. Een oorlog van woorden in mijn lichaam.
De dagen zijn dezelfde. De nachten zij dezelfde. Deze stad is zo klein en donker.
En alles was beter. Schooner. Onze leven was groter... Er was lawaai. Er was overstroming van woorden, maar nu is het klaar.
Stilte. Rond me. In me.
De dagen zijn verloren.

Nu moeten we alles zeggen.

-Ik kan niet met je praten.
-Waarom?
-Ik heb geen tijd.
-Waneer wil je de tijd hebben?
-Ik weet het niet. Nooit?
-Wat heb ik gedaan?
-Ik weet het niet. Niets?
-Waar ligt het probleem?
-Het sneeuwt en ik ben te laat. Ik moet gaan.

De straat is nat. De stad is groot maar stil. Er is bijna niemand buiten.
Ik ben boos en onrustig. Vannacht zal ik niet slapen. En ik moet gaan. Ik ben laat. Altijd ben ik laat.

Ik ben verloren tussen de muren van je gedachten. Ik kan niet staan dichtbij de woorden die geen betekenis hebben. Ik moet gaan. Ik wil gaan. Maar er is geen verte die ver genoeg is van je ogen die me niets kunnen zeggen.
Het is genoeg met leugens. Nu moeten we alles zeggen.

mijn handen zijn schoon

Ik zal de wereld veranderen tot het eind van deze lied
Ik zal een dronken dans spelen in het ritme van wind
Ik zal de zon laten om deze lief te smelten
Tussen de wereld ver van ons

Ik kwam om je te dragen
Dat je niet bang bent
Dat je niet je ogen dichtdoen
Dat je niet woord bij woord vergeet

Ik kwam om je te dragen
Tot de huzen van mijn voorouders
Om je te vertellen dat er geen nacht is
Dat de wens de honger en de brand is

Ik zal de taal, beweging en lichaam veranderen
Ik zal de woorden van iemand anders’ lied spreken
Ik kwam om je te vertelen....

*******************

Ze loopt alleen door de stad
Ze loopt alleen door de stad
Ze denkt alles
Alles dat ze denkt dat ze weet
Het is alleen down
Het is genoemd out

**********************

Daar is het winter
Daar is het te koud
Daar de dagen zijn te donker
Niemand heeft werk
Daar is er geen plaats waar ik kan slapen.

rode wijn

De nieuwe dag begint. Het sneeuwt. Mijn balkon is wit. Het is winter. De stad slaapt nog. De straten zijn stil en gebouwen doen de schaduws aan.
Het telefoon rinkelt.
De zwarte deur en een gele achternaam erop. In de hal een groot modernistisch schilderij. Een paar schoenen... Gucci... En een overjas op de vloer.
De living is mooi. Grijze muren, zwarte garnituur, witte tapijt en meer modernistische schilderijen. Een rode vaas op de tafel en een handttas ernaast.
De keuken is schoon. Er is maar één boord op de bar. De grote raam en het leukste uitzicht.
Naast de deur in de living is er de trap. En een mooieste zwarte jurk erop.
Op de tweede kant zijn er de kamers. De eerste is klein met vele boeken en een piano naast de raam. De rode tulpen in de vaas op de piano. Een liedje op de papier.
In de grotere kamer is er een groot bed, een groot spiegel, de grote stad in hetschilderij aan de muur. Miuziek... De trap naar de Paradijs van Led Zeppelin. Versace parfum. Op de witte tapijt ligt er een meisje. Haar handen en borst zijn rood. Naast haar twee rode rozen. De derde meisje die op dezelfde manier vermoorden is.

Wie zijn we?

Soms, als je jong bent, denk je dat er niets je pijn kan doen. Net als je otverwinnelijk bent. Het hele leven is voor je. En je hebt grote plannen. Grote plannen. Om een perfecte combinatie te vinden. Degene die je voltooit. Maar hoe ouder je bent, hoe meer je beseft dat dat niet altijd zo gemakkelijk is. Pas aan het einde van het leven begrijpt je dat je plannen nit meer dan plannen waren. Want in het einde, waneer je naar terug in plaats van vooruit kijkt, wil je geloven dat je alles gebrukien hebt wat het leven aan je heeft gegeven. Je wil geloven dat er iets goeds achter je zal zijn. Jij wil dat alles belangrijk is.
En alles zal belangrijk zijn, als je het belangrijk vindt.



Kan je fantastisch zijn als je niet hoog genoeg bent om je eigen leven te beheren?
Wat maakt ons wat we zijn?

VanDeKarantinVanMijnZuiversteZin

Mijn enige angst. En mijn hoop.
Van altijd.
Mijn liefde. Mijn ziel. En orde van lichaam. En architectuur van leven. Alles! Alles! Alles! Alles is verloren in dit schilderij in je hoofd.
Ik kan niet meer denken want alle mijn gedachten zijn niet meer mijn.Mischien is deze structuur van zinnen verkeerd?
Mischien zijn de gebouwen in mijn hoofd inderdaad jouw gebouwen. En de ramen. En de straten. En de straatverlichting. En jouw vuilnisbakken.
Waarom is er geen zon om dit schilderij?
Het spijt me. Het spijt me omdat ik meer dan wit niet kan zien. Het witte appartement. De witte kamers. De witte stoelen. En de tafel. Het witte licht over de witte mensen. De witte wereld van het witte shilderij. In je hoofd. In JE hoofd.
En je woorden.
En mijn woorden.
En je kleuren.
En de witte die ik zie.
En de witte die je schilder.
En die witte die ik zie...

Van de karantin van mijn zuiverste zin.
Voor hem die weet.

nylon smile

Ik wil graag lachen om wat je zei
maar ik kan niet een glimlach vinden
Ik vraag me af waarom dat niet kan
Ik worstel met mezelf
Ik hoop dat ik een beetje kan veranderen
Ik hoop dat ik misschien iemand anders kan zijn
Ik wil weten dat iemand zorgt
uitkijkt Ik wil een reden om er te zijn
want ik weet niet wat ik heb gedaan om je te verdienen
en ik weet niet wat ik zonder je zou doen
uitkijken Ik wil een of andere manier vinden
want ik weet niet wat ik heb gedaan om je te verdienen
en ik weet niet wat ik zonder je zou doen
Ik kan niets goeds zien
en niets is zo slecht
Ik heb nooit een kans gehad
om uit te leggen wat ik bedoelde

Beth Gibbons is een Engelse zangares van Bristol. Ze heeft deze lied geschreven in 2008. Het is een van mooiste liedjes op Portisheads laatste album Third.

iemand anders

Ik kan niet ontkennen wat ik ben geworden
Ik ben emotioneel ongedaan
Ik kan niet ontkennen, ik kan niet iemand anders zijn
toen ik de woorden geprobeerd te vinden heb
Om te beschrijven deze zin absurd,
Ik probeer mijn gedachten te verzetten
Maar ik kan niet liegen
Ik heb mezelf verloren
Mijn wens ik kan niet hebben
Ik kan niet splijen of verbergen van mij
Ik weet niet wie ik moet worden
Ik denk dat het de persoon die ik ben is
Vaak heb ik gedroomd dat ik niet wachten
Ik geniet van het geschenk van mijn fout

Ik ben zo moe, zo moe van spelen
Spelen met pijl en boog
Ik zal mijn hart geven

Duizend bloemen kunnen bloeien

Geef me een reden om vrouw te zijn....

Mijn favoriet Portishead.
Mijn inspiratie.

a mi manera

Iemand zei dat het droevigste ding dat men in het leven zal voelen is wat hij zou kunnen worden. Maar wat als hij met wat hij was gezisht? Of met wat hij nooit zal worden? Of met wat hij niet meer zal zijn?
Het is niet gemakkelijk om de juiste weg te kiezen. Aleen onze hart leidt ons in deze beslissing.
Maar soms vinden we de weg naar iets beters. Soms vechten we met wroeging en spijt voor fouten die we hebben gemaakt. We vechten met onze boosaardigheid en jaloezije en schaamte, omdat we niet de mensen zijn die we wilden worden.
En dan vinden we de weg naar iets beters, en iets beters vindt de weg naar ons.

felice dias

We kunnen niet meer in de schaduw leven, dat begrijp ik, maar schilderen onszelf met de rode maakt ons niet resistent aan oranje ook! Misschien is mijn visie te ondiep, maar het feit is dat alle kleuren gemengd wit maken...


Er zijn velen die dat niet begrijpen. Soms liep hij onder hen. Maar zelfs in de donkerste momenten, wist hij in zijn hart dat het alles een dag zou terugkomen. En zijn wereld zal een gat worden.
En de wereld zal weer een gat worden. En zijn geloof in God en liefde en kunst zal opnieuw in zijn hart gewekt worden.

desiguaL

Ze spraken

Ze zeiden dat er een leven is, een verhaal, hun slechts inhoud en een perfecte wereld...

Zij zeiden dat er geen kracht is sterk genoeg om de perfecte gepeupel genoemd orde te weerstaan.
Ze spraken over zijde meer, zonnige dok, houten huis met een tuin en de gelukkige jaren.
Ze zeiden niks over de rotatie van psyche tot stagnatie

Verschillende kleuren spraken ze, maar ze hebben wit geschilderd ...
Ze spraken over mij omdat ik de vuile geur van een grote stad brengt ...
Ze hebben gezegt dat er geen vrijheid is, dat kunst niet bestaat.
Zij hebben de zwakker beschuldigd om zichzelf tirannen te maken en om hun eigen wezens minderwaardigheid te bewijzen.
Ze hebben IK gezegt en waneer de lof uiteraard tot de andere behoorde.
Ze spraken van arrogantie, macht en superioriteit.
Spraken zij tot de woorden zinloos werden.
Twee stappen naar de overwinning.
Een stap naar de vrijheid.