Het leven op de papier

Ik was op de straat toen de telefoon rinkelde.
"Dag, weet je misshien met wie praat je?"
Ik wist, maar...
"Ik moet een beetje nadeneken."
Mijn hoofd was leeg, ik had geen woorden, aleen...
"Ja ik weet het nu. Waar ben je? Hoe gaat het met je?"
Hij kwam in Londen. Waarom?
"Heb je misshien een beetje tijd? Ik wil je zien."
Mijn lichaam deed pijn. Waarom wil hij de verleden weer open doen?
"Ik weet het niet, 't is een beetje laat..."
"Ik ga morgen naar Alaska terug."
Mijn gedachten beefden.
"Waar ben je? Ik kan meteen komen."
Toen ik daar kwam, stond hij voor de deur met een sigaar tussen zijn vingers.
Hij wist niet hoe de dagen zonder hem donker waren. En toen hij ging hoe ik gebroken was.
Nu staan hij voor me met glimlach op zijn gezicht als hij altijd hier was. Als dat zijn stad was... En waarom? Hij hild nooit van deze stad, en morgen zal hij weer ontspannen en ik zal weer boos op hem zijn... Wat doe ik hier dan? Voor zijn deur?
"Wil je binnen komen?"
Hoe kan ik dat doen. Nee, ik wil niet en ik zal niet binnenkomen!
"Ja, waarom niet?"