xoxo

Gisteren heb ik gevallen. Niet gevallen gevallen, maar gevallen. Mijn wereld is gebroken en nu kan ik niet meer zien. Het leven zonder doel. Mensen zonder gezichten. En ik zonder ziel. Hired Gun die zinloos is. Waar ga ik naar toe? Naar nergens. Naar Arcady waar leven bloeit. Het mooiste plek om te sterven. In het leven. Ja, goed. Maak niet uit. Hoe lang moet ik wachten om vermord te worden? Een mand? Een jaar? Een leven? Of rijd ik te hard? Wie kan dat zeggen? God misschien, zegt hij. Ik geloofde niet. Ik geloofde niet in het kracht van woorden, daarom kon ik niet praten. Alleen rijden. Rijden door mijn eenzame dagen. Ik hoef niet met iemand te staan praten, te zitten, te afspraken. Dat doe ik niet. Niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ik ken het niet. Ik ken die situaties niet en ik kan daarover niet zo goed praten. Ik ben allen maar een zwerver die rijdt van een stad naar een andere. En dat is alles. Simpel, ja? Meer dan praten, koffie drinken en liefde. Nieks kan ik voelen. Niet omdat het zo gaat, maar omdat mijn leven een beetje gekompliceerd geworden is. Maar, daarover praat ik niet.