Waar is het leven?

Het was half tien toen mijn telefoon rinkelde.
Met wie praat ik?
Kom hier straks.
Dat kon ik niet. Zijn stad is ver, verder…
Uit de magische tram zag ik het alles. Zijn gebouw, zijn appartement, zijn ogen en kristallen gedachten. Een ding wilde hij. Ik had het, maar het was mijn. Mijn egoistische persoonlijkheid stond centraal. Ik speelde met de waarheid, met zijn werkelijkheid, met zijn geloof. Ik speelde een witte spel toen mijn geest zwervde door de sneeuw.
Het was koud. Het sneeuwde en de straten waren grijs. Er was niemand buiten. Als de hele stad dood was, niet alleen mij. Een groot gebouw. Zonder twijfel ging ik erin. Zijn appartement was op de negende verdieping. Er was niemand. Waarom kwam ik? Ik weet het niet.