Ik heb hier gekomen om een nieuwe wereld te maken. Mijn eigen. Het is geen verandering, het is een spel. Een spel op die grote papier onder je voeten. Loop voorzichtig, jij loopt over mijn dromen. Dromen van glas en water en als mijn gedachten gebroken worden, zullen mijn dromen je papier nat maken. En de woorden zal je niet meer zien. En ze zijn belangrijk... ze staan voor mijn ziel, voor mijn hart en lichaam, ze staan voor mijn leven. Blauwe woorden op het witte papier.
Ik wilde hier blijven, maar ik kon niet. De stad was donker en je woorden gebroken. Als ik bij jou was... En ik probeerde een ander leven te maken, een ander papier te schrijven en andere letters te gebruiken... maar...
Blauwe woorden op het witte papier. Onder je voeten. Loop voorzichtig, jij loopt over mijn dromen.

Waar is het leven?

Het was half tien toen mijn telefoon rinkelde.
Met wie praat ik?
Kom hier straks.
Dat kon ik niet. Zijn stad is ver, verder…
Uit de magische tram zag ik het alles. Zijn gebouw, zijn appartement, zijn ogen en kristallen gedachten. Een ding wilde hij. Ik had het, maar het was mijn. Mijn egoistische persoonlijkheid stond centraal. Ik speelde met de waarheid, met zijn werkelijkheid, met zijn geloof. Ik speelde een witte spel toen mijn geest zwervde door de sneeuw.
Het was koud. Het sneeuwde en de straten waren grijs. Er was niemand buiten. Als de hele stad dood was, niet alleen mij. Een groot gebouw. Zonder twijfel ging ik erin. Zijn appartement was op de negende verdieping. Er was niemand. Waarom kwam ik? Ik weet het niet.