Het Leven

Ik zit in mij kamer, drink koffie en schrijf mijn presentatie voor dinsdag. Ik heb zooo veel teksten gelezen en nog ben ik niet zeker waarover ga ik prtaten. Deze (laatste) dagen zijn het moeilijkst voor mijn. Ik wil langer slapen en minder leren. Maar dat kan niet. Mijn "insomnia probleem" is vergrotend en steeds meer lijk ik op een zombie. Soms is 't echt grappig, ik sta op, ga naar de keuken om koffie klaar te maken dan lees ik wat, oh, mij kope staat leeg, nog koffie, lezen, koffie, lezen, koffie... koffie... En dan kan ik niet slapen... lezen....

Waar gaat het over?

Als ik al gezegd heb:"We preten te veel, maar wij doen nieks." Alsof wij niet kunnen zien of zoiets. Ik dacht dat alleen liefde bliend is, maar dit is geen liefde. Dit is geen prosperiteit of zelfvertrouwen. Wat is het dan? Een kentering in onze geschiedenis? Belachelijk! Voglens mij is het meer een lange reis naar de geschiedenis. Of voor mij - een lange reis naar ergens! Wat is het met ons en waarom is het altijd met ons? Hallo, mesen! Waarom slapen jullie nog? Is onze toekomst niet belangrijk? Ik hoor dat Tadzjikistan in dit periode van 't jaar echt mooi is... Ik ga om uranium te "groeien". Tot ziens!

Als

Hoe heb ik hier gekomen? Ben ik hier geboren? Ja of nee? Wie zal voor het alles betalen? Wie gaat wijs worden? Ga ik nog leven? Hoe kan ik beslissen? Is het echt zo moeilijk al ze zeggen? Ben ik dom of gek? Wie weet dat? Wie bepaalt? Wie gelooft? En hoe is dat mogelijk? Is er een antwoord of zijn er meer? Dromen wij of is dit onze realiteit? Waarom? Waarom grijs? Waarom zwart? Waarom dit land? Waarom nu? Zijn we tevreden? Of blij? Ik ben niet, en ik zal nooit meer zijn. Als je, na het alles met jezelf kan leven en functioneren, misschen ben je een betere men dan ik. ?

Zij

Ik was er niet toen zij kwam. Dat heb ik je al gezegd maar jij luisterde niet. De nacht was zacht en zij kwam alleen, zonder groet. Mijn geweten sliep en ik wilde rusten. Maar twee dagen na dat moment voelde ik het. Hij stond op 't treinstation om haar te wachetn. Hij dacht dat ze zeker zal komen als hij daar staat te wachen. Waarom wilde hij haar ontmoeten? Hij snod altijd alleen. Hij was de enige man die niets en alles wilde. Daarom wachte hij. Om nieks te krijgen en alles te zien. Maar ik was niet zeker da zij met de trein zal komen of dat zij zal komen. Zij was hier alleen eens, tien jaar geleden! Voor en na dat - nooit!

voor mijn ziel die doodging

Een andere man, een vreemdeling
als een ijsbrig in mijn spiegel staat.
En hij zwijgt en hij doet niets
Alleen door de koude glas naar mij kijkt.
Donkere gezichten en sommige rare mensen
slepen zijn voeten, mompelen.
Niemand praat en niemand danst.
Deze stad is leeg zonder jou.

De stad is leeg zonder jou
De straten verlangen naar je stap
En als de Nachtwacht, consequent en in stelte
gaan wij naar de plekken waar je eens passerde
Tevergeefs vachten wij tot er iets gebeurt...

Hier is de lucht bitter
Ellende in iedereen slaapt
Deze lichten zijn donker
dit is niet mijn stad...

London nights

Kijk maar, er zijn te veel muzikanten, artisten en zogenoemde sterren. Maar alleen een klein aantal van hen zijn echte kunstenaars. Mensen die hun eigen liedjes schrijven en maken. Ik ga niet over de muziek schrijven, maar over kunstenaars.
Het is waar dat toen ik Alan ontmoet, mijn opinie over dat type mensen slecht was.
"You suck!", en dat was 't.
Ik dacht dat alle Londense artiesten arrogant zijn en als je met hen tijd wil doorbrengen dan moet je of "super cool" of "super slatty" zijn.
Ik was alleen het meisje die ze in een Londense bar ontmoet hebben, en dat was... genoeg.
...
Toen ik naar zijn apparetement met Pete kwam, was ik echt verbaasd. Ik verwachte wat anders, maar de appartement was groot en shoon, alles wit, alles zwaart, mooi. Alan in een rode mantel. Met zijn gitaar. Pete nam andere gitaar, ik zat op de vloer, Work in progress.

...

Ik wil liefde om mijn gezicht op de grond te zetten. Ik wil liefde om mijn eigen moeder te vermoorden en neem har naar ergens, zoals Hel of verder boven. Ik wil het om van alle mijn vrienden vijanden maken. En laat me weten hoe ik schuldig ben.
Vergis niet, ik doe niets gratis, ik hou mijn vijanden dichterbij dan mijn schaduw.
Ik voel dat het niet zo goed gaat. Maar onze dagen zijn voorbij, en nu moet het alles weg. Misschien zijn we niet zo sterk als we dachten. Ik ga je wachten. We kunnen altijd terugkomen... Nee?